BABASIZ BABALAR GÜNÜ -2-

Dile kolay tam 30 yıl, aralıksız, hiç durmadan, gece gündüz demeden, kar, yağmur ve fırtınaya aldırış etmeden, Cumartesi, Pazar demeden, bayrammış, tatilmiş düşünmeden, meslekte çalışmak, bir ömür tüketmek her babayiğidin harcı değil...Hem Baba olacaksın hem de yiğit, delikanlı, düzgün insan....

                    Evet yarın babalar günü... Bir baba olarak önce kendimle gurur duyduğumu, çocuklarıma iyi bir baba, eşime iyi bir eş olduğumu düşünüyorum. Maalesef burada mütevazi olamayacağım....

                    Bu vesile ile şahsımda bütün babaların babalar gününü kutluyorum. İlk kez baba olan veya olacakların heycanına ortak, mutluluğuna içtenlikle katıldığımı ifade etmek istiyorum.

                    Yine babası, yada bir yakınını şehit vermiş, bu vatan için canını, kanını feda edebilmek için gözünü kırpmamış Gazilerimize ayrı bir parantez açarak babalar gününü kutluyorum.

                    Yazımın başlığını ‘Babasız babalar günü -2-” olarak düşündüğümde bunun bir klişeleşerek, gelenek haline gelmesini düşündüm. Meslekte olduğum ve yazmaya devam ettiğim müddetce babasız geçen her yılın sonuna ekleyeceğim.

                    Evet 2015 yılının 17 Haziranın’da yani babalar gününden tam iki gün önce kaybettiğimiz merhum babamız Alirıza Yaman’ın vefatının birinci yılını, babalar günününde ikinci yılını geride bırakmak üzereyiz.

                    Hayat bir tiyatro oyununun açılıp, kapanan perdeleri gibi....

                    Bir perde kapandı ve yeni bir perde açıldığında hayatımın 49 yılında birlikte olmaktan, hele hele evlatları olmaktan büyük onur duyduğum babamı ve 6 ay sonrasında da annemi kaybetmenin derin üzüntüsünü ve özlemini yaşadığımı birkez daha ifade etmek istiyorum. Oyunun yeni perdesi açıldığında onların yokluğuna alışamamış bir evlat, bir baba olarak hayatın gerçeklerini kabullenme, kadere inanma gibi manevi değerlerimizle yeni bir oyunun içinde bize biçilen rolü oynamaya devam ediyoruz. Perde bir daha ne zaman kapanır? onu ancak bizi yaratan yüce rabbim bilir.

                    Evet 17 Haziran 2015 tarihinde... İslamköyümüz, Ispartamız velhasıl ülkemiz BABA’sı olan Süleyman Demirel’i kaybettiğinde herkes gibi bende üzüntümü ve şaşkınlığımı uzun süre üzerimden atamadan yeni bir haberle adeta yıkıldım. 

                    Günün ilerleyen saatlerinde bir telefonla babamı kaybettiğimi duymak, 6 ay sonra yine bir başka telefonla annemi 

kaybettiğimi duymak, yine bir başka telefonla en yakınımı, sevdiklerimi duymak herhalde duymak istediğim en son şeyler olsa gerek....

                    Evet babasız bir babalar gününü daha buruk kutlayacağım.  Sözün bittiği yerdeyiz, ne söylesem, ne  yazsam boş. Bir gerçek var ki; hayat devam ediyor. Babacığım sen yerinde rahat uyu. Allah mekanını cennet eylesin. Senin oğul olmaktan her zaman gurur duyacağım.

Bu Haberi Paylaş

Yorum Yap